Niezależnie od tego, czy doświadczasz bólu ucha, czy też innych problemów, możesz zastanawiać się, jak różne zabiegi chirurgii ucha mogą pomóc. Jeśli masz wątpliwości co do korzyści płynących z jakiejkolwiek procedury, powinieneś skonsultować się z lekarzem i poprosić o więcej informacji.

Przetoka perylimfatyczna

Zabiegi chirurgiczne są wykonywane w celu skorygowania lub naprawy obwodowych zaburzeń przedsionkowych. Zabiegi te mogą mieć charakter destrukcyjny lub korekcyjny. Chirurgia destrukcyjna polega na zatrzymaniu produkcji informacji sensorycznej, natomiast chirurgia korekcyjna ma na celu naprawę funkcji ucha wewnętrznego.

Pacjenci z obwodowymi zaburzeniami przedsionkowymi mogą doświadczać zaburzeń równowagi, utraty równowagi i słuchu. Zaburzenia te są często związane z urazem głowy lub ucha. Przetoka perilimfatyczna (PLF) to stan, który występuje, gdy perilimfa wycieka z ucha wewnętrznego do ucha środkowego.

Przetoka może rozwinąć się samoistnie lub może być nabyta. Gdy rozwinie się PLF, pacjenci doświadczają szeregu objawów, w tym zawrotów głowy, szumów usznych i utraty słuchu. Objawy mogą się również nasilać przy kaszlu, śmiechu i zmianach wysokości.

Obecność PLF może być potwierdzona przez tomografię komputerową. Dodatkowo może być wykonany rezonans magnetyczny. Badanie TK jest połączone z MRI w celu określenia, czy przetoka jest obecna. Jeśli przetoka jest obecna, pacjenci są leczeni środkami przeczyszczającymi i odpoczynkiem w łóżku. Interwencje chirurgiczne mogą być stosowane do naprawy przetoki.

Rozważając zabieg chirurgiczny w celu naprawy obwodowego zaburzenia przedsionkowego, chirurg musi zdecydować, jaki rodzaj znieczulenia będzie działał najlepiej. Znieczulenie ogólne jest ogólnie uważane za najlepszą opcję. Niektórzy pacjenci mogą być jednak zbyt starzy lub mieć zbyt trudne pozycjonowanie do znieczulenia ogólnego.

Młodzi nastolatkowie mogą tolerować eksploracyjną operację ucha przy zastosowaniu sedacji. Pacjenci z chorobami ogólnoustrojowymi powinni być ściśle monitorowani przed zabiegiem. Pacjenci przyjmujący aspirynę lub leki przeciwzakrzepowe powinni odstawić te leki na pewien czas przed zabiegiem.

Otoskleroza

Podczas operacji otosklerozy małe kości ucha środkowego są zastępowane protezą, co umożliwia falom dźwiękowym podróż do ucha wewnętrznego. Fale dźwiękowe są następnie przekształcane w sygnały elektryczne w ślimaku.

Jeśli doświadczasz utraty słuchu lub szumów usznych, możesz mieć otosklerozę. Możesz również doświadczać zawrotów głowy lub problemów z równowagą.

Otoskleroza występuje, gdy kość strzemiączka w uchu środkowym ulega zaklinowaniu. Strzemiączko jest ostatnim ogniwem pomiędzy uchem środkowym a wewnętrznym. Musi ona drgać, aby przekazywać dźwięk do ucha wewnętrznego. Kość może utknąć z powodu złamań stresowych, cech genetycznych lub zaburzeń immunologicznych.

Jeśli uważasz, że możesz mieć otosklerozę, powinieneś odwiedzić lekarza pierwszego kontaktu, aby sprawdzić, czy nie występują u Ciebie objawy. Lekarz ten może również wykonać proste testy słuchu, aby zdiagnozować chorobę. Jeśli objawy nie są zbyt poważne, możesz używać aparatów słuchowych. Jeśli jednak ubytek słuchu jest poważny, może być konieczna operacja, aby przywrócić część słuchu.

Otoskleroza zwykle zaczyna się w młodym wieku. Ludzie z pewnych grup etnicznych mają większe ryzyko rozwoju tej choroby. Ogólnie rzecz biorąc, ryzyko wzrasta, jeśli byłeś narażony na odrę, wirus, który może powodować pęknięcia naprężeniowe w uchu wewnętrznym.

Chirurgia w leczeniu otosklerozy jest zwykle udany. Około 90 procent osób, które mają operację może przywrócić niektóre słuch. W niektórych przypadkach, operacja może nawet pomóc zlokalizować, skąd pochodzi dźwięk.

Obliteracja wyrostka sutkowatego

Chirurgiczna obliteracja jamy wyrostka sutkowatego jest zwykle wykonywana po przewlekłym zapaleniu ucha środkowego. Jest to ważna metoda usuwania infekcji i przywracania prawidłowej anatomii przewodu słuchowego zewnętrznego. Niemniej jednak obliteracja mastoidu nie jest tak powszechna jak kiedyś.

W niniejszej pracy autorzy ocenili wyniki zmodyfikowanej mastoidektomii z obniżeniem ściany kanału (mCWDM). Autorzy przeprowadzili retrospektywną analizę pięćdziesięciu ośmiu pacjentów, u których wykonano ten zabieg w okresie od października 2012 do stycznia 2013 roku.

W badaniu wykorzystano zwalidowany Inwentarz Korzyści Glasgow (GBI) do oceny jakości życia pacjentów. Autorzy dokonali również przeglądu literatury i zgromadzili dane.

Wyniki wskazały, że pacjenci z obliteracją wyrostka sutkowatego zgłaszali znaczącą poprawę jakości życia. Autorzy stwierdzili, że obliteracja mastoidu z autologicznym przeszczepem kości czaszki zapewnia znaczną korzyść w QOL. Autorzy sugerują, że pacjenci powinni rozważyć obliterację mastoidu jako metodę leczenia przewlekłego zapalenia ucha środkowego.

W badaniu stwierdzono również, że obliteracja wyrostka sutkowatego skutkuje lepszymi wynikami słuchowymi. Na przykład w badaniu stwierdzono, że szczelina powietrzno-kostna była mniejsza niż 20 dB HL u siedemdziesięciu siedmiu z 76 pacjentów biorących udział w badaniu. W badaniu tym stwierdzono również, że obliteracja wtórna skutkowała wyższymi wynikami niż obliteracja pierwotna.

Autorzy zalecają przeprowadzenie większej liczby badań w celu określenia wpływu obliteracji sutka na jakość życia. Prospektywne badanie na większej grupie pacjentów byłoby przydatnym uzupełnieniem literatury.

Ossiculoplastyka

W kilku badaniach wykazano, że ossiculoplastyka w wielu przypadkach poprawia słuch. Jest to zabieg mający na celu poprawę słuchu poprzez rekonstrukcję kości ucha. Celem jest osiągnięcie maksymalnego wzmocnienia słuchu po operacji. Zabieg zazwyczaj polega na repozycjonowaniu lub zastąpieniu części błony bębenkowej (TM), która jest uszkodzona. Zabieg jest zazwyczaj wykonywany w znieczuleniu ogólnym.

W niniejszym badaniu wybrano 50 pacjentów w celu oceny technicznej wykonalności i bezpieczeństwa ossiculoplastyki przeprowadzonej w znieczuleniu miejscowym. Pacjenci zostali poddani szczegółowej ocenie obejmującej pełne badanie ucha, nosa i gardła. Oceniano ich również pod kątem powikłań pooperacyjnych. Oceniono również 6-miesięczny audiogram pooperacyjny pod kątem wyników słuchu.

Podczas oceny przedoperacyjnej pacjenci byli oceniani pod kątem ubytku słuchu przewodzeniowego i stopnia ubytku słuchu. W przypadku ossiculoplastyki pomyślny wynik definiowany jest jako zamknięcie ABG do mniej niż 20 dB.

Głównymi audiologicznymi miarami wyników były: średnia czystych tonów przewodnictwa kostnego (AC-PTA), średnia czystych tonów przewodnictwa powietrznego (AC-PTA) oraz wynik rozpoznawania słów (WRS). Wyniki wykazały znaczącą poprawę AC-PTA z 49,9 dB do 17,8 dB w dużej liczbie przypadków.

Najczęstszymi miejscami perforacji błony bębenkowej są kosteczki słuchowe i strzemiączko. Operacja jest zwykle wykonywana jako zabieg ambulatoryjny. Zabieg jest jednak trudny, gdy cholesteatoma jest rozległy w strukturach ucha.

Istnieje szeroki zakres dostępnych przeszczepów do rekonstrukcji kosteczek słuchowych. Idealny przeszczep powinien zapewniać dobre wyniki słuchowe, być bezpieczny i opłacalny.

Guzy kłębka

Zazwyczaj samotne, guzy kłębka są wolno rosnącymi łagodnymi zmianami, które pojawiają się w bańce szyjnej, przestrzeni przygardłowej lub w uchu środkowym. Są one silnie unaczynione, przez co stanowią zagrożenie dla otaczających je tkanek. Rzadko są guzami mózgu, ale mogą powodować ból i uszkodzenia nerwów.

Guzy glejowe są często wykrywane poprzez badanie fizykalne, lub poprzez tomografię komputerową ucha i kości skroniowej. W przeszłości jako podstawowe leczenie stosowano chirurgię, a mikrochirurgiczne usunięcie było często połączone z embolizacją. Zabieg polegał na wprowadzeniu przez krwiobieg długiego, elastycznego cewnika.

Guzy Glomus jugulare wywodzą się ze zwojów przyusznych w kopule opuszki szyjnej i hypotympanum. Mogą powodować utratę słuchu, szumy uszne i ból w uchu. Guzy mogą znajdować się w pobliżu głównych struktur naczyniowych, takich jak tętnice szyjne wewnętrzne i zewnętrzne.

Najczęściej występują u osób dorosłych w wieku od 40 do 70 lat. Rocznie dotyka ich około jedna na milion osób. Ich wzrost ma tendencję do lokalizacji i często są trudne do usunięcia. Jednak ostatnie postępy w technologii obrazowania umożliwiły usunięcie guzów glomus jugulare.

MRI, rezonans magnetyczny, jest często używany do diagnozowania guzów glomus. Zapewnia on najwyższą szczegółowość i jest preferowaną techniką ich diagnozowania. Inne formy obrazowania obejmują angiografię i tomografię komputerową (CT).

Guzy kłębka mogą powodować utratę słuchu, szumy uszne, ból, porażenie twarzy, opadanie ramienia i krwawienie z ucha. Leczenie zależy od ogólnego stanu zdrowia pacjenta, a także od lokalizacji i wielkości guza. Oprócz operacji, guzy kłębka mogą być leczone radioterapią. Jednak skutki uboczne wywołane promieniowaniem obejmują porażenie nerwów czaszkowych, martwicę mózgu i łysienie.

Choroba Meniere’a

Objawy choroby Meniere’a mogą być wyniszczające. Choroba ta może być spowodowana chorobą autoimmunologiczną, infekcją wirusową lub urazem ucha wewnętrznego. Może być leczona za pomocą leków lub operacji.

Diagnoza choroby Meniere’a obejmuje ocenę historii choroby i badanie fizyczne. Twój lekarz może zlecić badanie słuchu lub elektrokochleografię w celu zdiagnozowania choroby. Ponadto, badania krwi i skany obrazowe mogą pomóc wykluczyć inne zaburzenia, które mogą być związane z chorobą Meniere’a.

Leczenie choroby Meniere’a może obejmować operację, zmianę diety i inne leki. Diuretyki są często stosowane w celu zmniejszenia ciśnienia w uchu wewnętrznym. Leki przeciwhistaminowe i uspokajające mogą być przepisane, aby pomóc stłumić objawy. Redukcja stresu i terapia behawioralna mogą również pomóc w poprawie stanu.

Choroba Meniere’a wpływa na każdą osobę inaczej. Niektórzy pacjenci mają stały ubytek słuchu, szumy uszne i problemy z równowagą. U innych pacjentów objawy są mniej nasilone.

Oprócz leków i operacji, zdrowa dieta, regularne ćwiczenia i redukcja stresu mogą pomóc w kontrolowaniu choroby. Pomocne są również grupy wsparcia i strategie radzenia sobie.

Aparat słuchowy może być stosowany w celu poprawy stanu. Pacjenci z chorobą Meniere’a są bardziej podatni na depresję i niepokój. Dlatego ważne jest, aby szukać wsparcia emocjonalnego i rozmawiać z innymi, którzy mają tę chorobę.

Niektóre badania wykazały, że terapia dodatnim ciśnieniem może pomóc w zmniejszeniu gromadzenia się płynu w uchu środkowym. Pacjenci mogą również stosować ucisk na ucho środkowe w domu.